Wielki Pogrom

wielki pogrom

najbardziej krwawy konflikt w dziejach aduanu

Królestwa, w których czarodzieje mogą się czuć względnie bezpiecznie, to Imperium Castellijskie, Varant, Związek Wysp Tiriońskich oraz Loravia.

xxx

Ramy czasowe: 1138 - 1142 (największe nasilenie konfliktu), rzeczywiście trwa do dnia dzisiejszego
Strony konfliktu: Nowowiercy (zamieszkujący kraje Czarnego Aktu) i Czarodzieje
Objęty obszar: Avia, Akavell, Veteris, Tiglavve, Kolsvik
Wynik: czarodzieje utracili swoje prawa

Wielki Pogrom to wydarzenie, które rozegrało się w latach 1138-1148 pomiędzy czarodziejami a Nowowiercami. Zapisał się w dziejach Aduanu jako najbardziej brutalny spór, który raz na zawsze zmienił oblicze całego świata.

Geneza konfliktu

Czarodzieje byli zawsze postrzegani jako wszechmogący. Stanowili temat plotek i domniemań. Gdy plony były marne, gdy królestwa nawiedzał głód, jako winowajców wskazywało się właśnie ich.

Ich nieliczne społeczeństwo izolowało się od ludzi i zakładało różne ugrupowania, często o politycznym charakterze. Związki, które osiągały pełen rozkwit, takie jak Feylag, Garda Astryjska i Avr Arais mieszały się w sprawy najpotężniejszych państw — Zjednoczonych Królestw Avii, Tiglavve czy Imperium Castellijskiego. Czarodzieje domagali się nadania im specjalnych przywilejów i stanowisk na dworach. Często ich interesy kolidowały z tym, czego chcieli władcy królestw. Tak oto czarodzieje stali się przeszkodą i zagrożeniem.

Wczesną wiosną roku 1135, na terenie Avii i Tiglavve doszło do licznych zamachów na kościoły Nowowiary. Kilku sprawców zostało złapanych. Wyznali oni, że za zamachami stoją ekstremistyczni czarodzieje, propagujący supremację czarowników ponad prostego człowieka. Król Avii niedługo potem powołał oddział do walki z zamachowcami — prekursora paladynów. Wtedy Kościół Nowowiary wykorzystał sytuację, by umocnić swoją pozycję. Plugawi czarodzieje zostali nazwani wrogiem ludu, a zamachy są miały być tego dobitnym dowodem.

Zwykli ludzie nie pozostali bierni. Pośród Nowowierców znaleźli się tacy, którzy postanowili wziąć sprawy we własne ręce. Rozpoczęły się lokalne samosądy — najpierw guślarzy i zielarek. Zaczęły powstawać ruchy, których przedstawiciele zawzięcie atakowali samych czarodziei, a także ich bliskich, niszczyli ich domy i posiadłości. Często dokonywali zbrodni, o które oskarżali czarodziei. Większość ich czynów pozostała nieodkryta — niewielu wie, że to zwykli ludzie dokonywali podpaleń, morderstw i gwałtów.

Jednym z takich ruchów był Czarny Sierp. Sierpowcy atakowali w licznych grupach bogate posiadłości czarodziejów, a to, co zdobyli, rozdawali ludziom. Takim sposobem zyskali poparcie Nowowierców. W 1136 pierwsi łowcy czarownic stworzyli pełnoprawny oddział paladynów. Jednostka została wsparta przez królestwa Avii i Tiglavve, które ją finansowały. W latach 1136-1137 doszło do masowego polowania na zamachowców, w którego trakcie zginęli także niewinni. Wreszcie latem Czarny Sierp dokonał zamachu na rodzinę króla Tiglavve, obciążając za to odpowiedzialnością Feylag — związek czarodziei, działający na tamtejszej arenie politycznej. Wydarzenie przelało czarę nienawiści.

Wybuch Wielkiego Pogromu

Początek konfliktu jest datowany na dokładnie 15 czerwca 1138. Wtedy miała miejsce pierwsza łapanka czarodziei w Tiglavve, zakończona publicznymi egzekucjami. Wydarzenie to pochłonęło życia wielu żołnierzy Tiglavve i jako jedno z najbardziej nieudolnych posunięć ówczesnego króla jest zapamiętane jako Krwawy Czerwiec.

W tym samym czasie cesarz Avii borykał się z czarodziejami, którzy stanowili dla niego polityczne zagrożenie. Dzień po rozpoczęciu się łapanek w Tiglavve, cesarz wystawił huczną ucztę, na którą zaprosił większość czarodziei z całej Avii. Uczta była oczywiście pułapką. Wszystkie dania zostały zatrute parytem, związkiem blokującym działanie magii. Po kilku godzinach pewien, że czarodzieje są już nieszkodliwi, nakazał ich pojmać. Następnego dnia, prawie stu czarodziei spłonęło na dziedzińcu zamku w Imbros, a cesarz zadeklarował początek Wielkiego Pogromu. Tylko sześciu czarodziejom udało się uciec przed egzekucją, a byli to Revenna Czarna, [dalszy zapis nieczytelny] i Areveandai Crainaegh. Młody, ambitny czarodziej, Sivelius Fayarin z Van Toru powołał armię najemników do walki z Nowowiercami. Ludzie zaczęli spoglądać w stronę czarodziejskich akademii z nienawiścią i strachem. Na początku roku 1138 wybuchnął pełnoprawny konflikt zbrojny — właściwy początek Wielkiego Pogromu.

Przebieg konfliktu

Pogrom objął tereny Avii, Tigalvve, Akavellu oraz Veteris. Rozpoczęły się masowe morderstwa na praktykujących magię, a stosy płonęły w całym Aduanie. Do armii Fayarina przyłączyli się inni czarodzieje, jego wojska urosły w siłę. Przywódca armii znalazł wsparcie finansowe u Hanzy. Choć było to najpierw uważane za plotkę, czarodzieje z Kolsviku faktycznie dołożyli się do działań Fayarina. W latach 1138-1142 nastąpiło nasilenie konfliktu. Zniszczone i splądrowane zostały szkoły czarodziei, doszło do wielu znaczących bitew. Koniec końców, wojska czarodzieja zostały pokonane w Bitwie nad Aetherną, co znakuje poniekąd koniec wojny.

Skutki

Wielki Pogrom zapoczątkował koniec złotych czasów dla czarodziei. Wielu z nich nie uniknęło stosu, a w królestwach, które podpisały Czarny Akt (deklarację walki z wszelkimi formami magii), zniszczono wszelkie placówki będące w ich posiadaniu oraz wszystko, co było związane z magią — cenne zbiory, zapisy oraz dzieła sztuki.

Warto tutaj wspomnieć, że część doświadczonych czarodziei opanowała tajniki przedłużania swojego życia. Żyjący dziś czarodzieje często pamiętają Pogrom, a także lata przed wybuchem konfliktu. Czarodzieje nie ujawniają się nawet w królestwach, które Czarnego Aktu nie podpisały. Dawni mistrzowie wmieszali się w tłum, młodzi zginęli walcząc, nieświadomi obdarzeni żyją dalej. Ujawnienie się magicznych zdolności jest w tych obecnie wyrokiem.