Analizie wpływu magii na dzieje świata poświęcę kolejną pracę, w tej, przedstawione jest postrzeganie jej przez różne kultury Aduanu, począwszy od dalekiej północy, przez Saelor, kończąc na Calvatheryjskich wyspach.
Wierzenia ludów Pogórza, nazywanego przez jego mieszkańców Aethoykkearif, nigdy nie zostały dobrze opisane, gdyż pogórzanie utrzymują ograniczony kontakt nawet z mieszkańcami Loravii. Wiadomo tylko, że czarodzieje są wedle nich posłańcami bogów, którzy słowami, śpiewem i krzykiem ukształtowali świat. Czarodzieje pośród pogórzan muszą więc zachowywać przez całe swe życie milczenie, przemawiając tylko szeptem podczas religijnych obrzędów.
Posuwając się na południe, można zauważyć podobną myśl w staroloravskich wierzeniach dwubóstwa, wedle których bogini Yetuna na prośbę ludzi obdarzyła ich zdolnością korzystania z magii, by mogli powstrzymać jej wykrzywione oblicze — Harana — do całkowitego zawładnięcia rzeczywistością. Czarodzieje nie pełnią jednak żadnej szczególnej roli w Loravii.
Vereńskie plemiona, żyjące na północnym wschodzie Aduanu, wyznają wiarę w Ni’Tillę, wielkiego przewodnika, który ukazywał się vereńczykom w potrzebie. Tradycje związane z Ni’Tillą niektórych plemion nakazują zabijać ludzi zdolnych do władania magii, niektóre zaś tylko wykluczają ich z plemienia, skazując na samotne życie. Podania przekazują, że zwyczaj ten wywodzi się od oszustwa, którego dokonał obdarzony magią vereńczyk, pozorując za Ni’Tillę.
Jak admarczycy postrzegali magię pozostaje tajemnicą. Skaelos, który doszczętnie zgładził ich lud, nie pozwolił, by ani kultura, ani wierzenia, ani ich język przetrwał do czasów dzisiejszych.
W tiglavvskich wierzeniach czarodzieje są ludźmi, w których osiedliły się duchy zmarłych, którzy zginęli tragiczną śmiercią. Duchy te przenikają do świata po śmierci, wykradając bogom ich tajemnice i przekazując je czarodziejom pod postacią magii. Zwykli ludzie strzegą się i przeganiają czarodziei.
Podobnie jest na zachód od Tiglavve — postrzegani od wypaczeń natury, po złe duchy — czarodzieje żyją w odosobnieniu, z dala od ludzkich osad. Przekonanie to zmienia się dopiero w centralnym Larhatanie, gdzie w czarodziejach od zawsze widziano posłańców bogów, i zwykle pełnili one religijne funkcje. Na południu Larhatanu, czarodzieje często obierali stanowiska szanów.
Saleron, zgodnie z panującą tam religią bogów słońca, uważa czarodziei za pomocników posłanych przez bogów. Choć polityczną władzę sprawują członkowie tzw. Białego Pokoju, ich wybór należy do najwyższych czarodziei, zasiadających w świątyni na górze Ki-Parat - ci sami magowie odprawiają wszystkie obrzędy i decydują o losach emisariuszy przebywających poza granicami Saleronu. Pozostali czarodzieje pełnią rolę urzędników, obejmując pozycję mniejszych i większych magistrów. Zwie się ich czarnymi płaszczami (sal. seo vakken), od ich ubioru. Praktykowanie magii bez przynależności do magistratu jest karane śmiercią.
Cavathera obejmuje wiele regionów, trudno jest więc jednoznacznie opisać rolę czarodziejów i magii na jej obszarze. Zwykle pełnią oni religijne funkcje — jako wyrocznie, którym magia pozwala zadawać pytania bogom losu. Pozostali obejmują funkcje na dworze, często poświęcając się nauce i nie rozwijając swoich umiejętności.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz