Van Tor, samotna wyspa oddalona o dwadzieścia mil od brzegu na zachodzie Calvathery znana jest z sanktuarium, w którym szkoleni byli czarodzieje z całego Aduanu. Przez wielu postrzegana jako ścieżka do godnego, niemal królewskiego życia, dla innych wyspa była ostatnią nadzieję, na zapewnienie szansy swojej rodzinie na przetrwanie.
Van Tor przez lata oferował Calvatheryjczkom zatrudnienie — w zamian za dożywotnią pracę na wyspie, rodzina zatrudnionego pobierała jego zarobek. Ludzie, którzy raz postawili nogę na wyspie nie mogli jej już nigdy opuścić, co miało utrzymać to, co działo się w murach sanktuarium w tajemnicy.
Dwa razy do roku, specjalny okręt dostarczał sanktuarium to, czego nie dało się wytworzyć na wyspie, która była niemal samowystarczalna. Pieczę nad Van Torem sprawował czarodziej, będący w służbie calvatheryjskim monarchom od stuleci.
Do dziś mało znany pozostaje fakt, że większość uzdolnionych ludzi, która trafiła na Van Tor, nigdy z niego nie wróciła. Ci, którzy przetrwali naukę, mogli opuścić wyspę dopiero po wykupieniu długu, zaciągniętego nieświadomie przez pobyt w sanktuarium. Zwykle dług ten był spłacany przez aduańskich monarchów, którym to czarodziej musiał służyć przez kolejne lata. Tajemnicą pozostaje sposób, jakim monarchowie potrafili utrzymać swych dłużników w posłuszeństwie. Ludzi tych, od calvatheryjskiego słowa fel, czasem nazywa się felorami.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz